ยุคนี้ทุกคนมีเครื่องมือสื่อมวลชนอยู่ในมือ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาเป็นสื่อมืออาชีพ. อย่างดีพวกเขาก็เป็นได้แค่สื่อปฏิกูล เพราะสื่อมืออาชีพต้องดำรงความเป็นกลาง, ยิ่งในยามศึกสงครามยิ่งต้องเป็นกลางอย่างเคร่งครัด: หลีกเลี่ยงการพาดหัวข่าวด้วยศัพท์แสงปลุกเร้า, หลีกเลี่ยงการรายงานข่าวด้วยภาษาหวือหวา, หลีกเลี่ยงการใช้คำคุณศัพท์ที่สะท้อนถึงอารมณ์ความรู้สึก เช่น โหดเหี้ยม, อำมหิต, เลือดเย็น, น่าสงสาร, น่าเศร้า, ฯลฯ เพราะศัพท์เหล่านี้สะท้อนความลำเอียงในการรายงาน. และด้วยเหตุผลเดียวกัน ถ้าเป็นสื่อออกอากาศ ต้องหลีกเลี่ยงการสอดใส่อารมณ์ลงไปในน้ำเสียงขณะกำลังรายงาน.
ดั้งนั้น หัวข้อข่าวในคลิปต่าง ๆ ที่ผมคัดมาจากยูทูปในวันนี้ ล้วนเป็นการนำเสนอของสื่อปฏิกูล:
- เขมรตายเฝ้าภูผีร้อยศพ, ข่าวเที่ยงอมรินทร์ (มึงรู้ได้ไงว่าร้อยศพ?)
- ด่วน! ขยี้เต็มกำลัง! ดับห้าว "เขมร" เปิดยุทธการ "ตราดพิฆาตไพรี 1", ข่าวไทยรัฐ (ใช้ภาษาแสดงความสะใจ, มึงเห็นด้วยตาหรือว่าเขมรถูกขยี้?)
- "ลาว" แถลงประจาน "กองทัพกัมพูชา" ตั้งใจยิงปืนใส่ แต่โบ้ยเป็นความผิดให้ไทย - ลั่นจับคนจัดฉากได้, Top News Live
Top News Live นี่ ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่าเป็นสื่อปฏิกูล เพราะแทบทุกคลิปล้วนแสดงความกระหายสงคราม. เฉพาะในคลิปนี้ พิธีกรชายยังสวมบทชาตินิยมขวาสุดโต่งถึงขนาดด่าเขมรว่า "คือมันเจ้าเล่ห์มากนะฮะ, เลวทรามมาก, คือตอนนี้เนี่ย ตั้งใจยิงปืนไปฝั่งลาว หวังใส่ร้ายไทยให้ประชาคมโลกเนี่ยเข้าใจผิด..." (เฮ้ย มึงยังคิดว่ามึงเป็นสื่อหรือวะ?)
ใครไม่มีเวลาตามข่าวศึกไทย-เขมร ขอแนะนำให้ติดตามโพสต์ในแต่ละวัน
ของ Pavin Chachavalpongpun (ปวิน ชัชวาลพงศ์พันธ์) ครับ. ขอรับรองว่าเธอน่าเชื่อถือยิ่งกว่าคนใช้สื่อสังคมทุกเจ้า. เธออาจจะใช้ภาษาแบบปรี๊ดแตกบ่อย ๆ ในเรื่องที่ไม่ใช่ทางการ แต่ในการนำเสนอเรื่องที่เป็นทางการ ภาษาของเธอกระชับรัดกุม เข้าใจง่าย และปลอดจากอารมณ์ความรู้สึกส่วนตัว.
สถาบันนี้จะอยู่ได้ก็ต้องพึ่งพาประชาชนคนในชาติ ! แต่คนในชาติอยู่ได้ แม้ไร้สถาบันนี้ แต่กลับมีกฎหมายทำลายความรักและศรัทธาของประชาชนในตัวเอง เนื่องจากกลัวความมั่นคงของตัวเอง ช่างน่าขัน
******
*****
สื่อลิ้ม กับหยุ่น พูดเหมือนนัดกัน
ก่อนเกิดการปะทะใหญ่ "ทหารขี้ขลาด ไม่กล้ารบ กลัวเขมร รัฐบาลก็กลัวเขมรใหญ่ฮุนเซน รัฐบาลควรลาออก ยุบสภา"
แปะลิ้มเหมือนนรกส่งมาเกิดให้เป็นสารตั้งต้น ปลุกระดม ยุแหย่ เร่งเร้า สร้างความเกลียดชัง แตกแยก ร้าวฉาน ราวกับว่ามีความสุขเมื่อเห็นการเข่นฆ่า การประหัตประหาร การนองเลือด การระส่ำระสายไม่สงบสุขของผู้คนในสังคม
*****
เห็นด้วยอย่างยิ่ง สื่อทีวีหลายๆช่อง โดยเฉพาะเวลาเสนอข่าว สงสัยอยู่เหมือนกันว่า ทำไมต้องใช้คนอ่านข่าวสองคนบ้าง สามคนบ้าง เขานั่งอ่านข่าวคนเดียวไม่เป็นหรืออย่างไร? หรือกลัวตกม้าตายถ้าอ่านข่าวคนเดียว?
แล้วอีกอย่าง เห็นหลายช่องชอบใส่ความเห็นส่วนตัว หรือวิจารณ์ไปพร้อมเสร็จ ฟังแล้วน่ารำคาญ จนเดี๋ยวนี้ เลิกดูข่าวในทีวีช่องต่างๆไปเลย ยังหวังอยู่ว่า เมื่อไหร่จะมีทีวีที่นำเสนอข่าวจริงๆ โดยไม่ต้องไปใส่สีตีข่าว หรือไปเหน็บแนมใส่ความเห็นส่วนตัว ว่าไปแล้วคงยาก ว่ามั้ย?
****
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น